|
|
|
| PLAN DNIA |
ZŁODZIEJSTWO |
SPOŁECZEŃSTWO |
 |
 |
| Badania
przeprowadzone w latach 90. XX wieku przez etologów Stanleya
D. Gehrta i Ulfa Hohmanna wykazały, że szopy przeciwnych
płci różnią się pod względem zachowań społecznych oraz że
zwierzęta te nie są typowymi samotnikami, jak wcześniej
sądzono. Spokrewnione ze sobą samice często żyją w tzw.
rozczepialno–zlewających się społecznościach, co oznacza, że
przebywają na tym samym terytorium i od czasu do czasu
spotykają się w miejscach odpoczynku i żerowania.
Niespokrewnione samce często tworzą luźne grupy, by wspólnie
bronić się przed intruzami, przeważnie obcymi samcami
podczas okresu godowegO. Zazwyczaj grupa taka składa się z
nie więcej niż czterech osobników. Ponieważ niektóre samce
zachowują się agresywnie wobec niespokrewnionych młodych,
matki izolują się od grupy, dopóki młode nie urosną na tyle,
by móc się bronić. Ze względu na to, że szopy przejawiają
powyższe trzy różne sposoby życia, Hohmann określił ich
strukturę społeczną mianem „trójklasowego społeczeństwa”.
Samuel I. Zeveloff, profesor zoologii na Weber State
University, autor książki Raccoons: A Natural History (Szopy
pracze. Historia naturalna), nie posuwa się aż tak daleko w
interpretacji i uznaje, że przynajmniej samice przebywają
przez większość czasu w samotności, a zgodnie z badaniem
przeprowadzonym przez Erika K. Fritzella w Dakocie Północnej
w roku 1978 dotyczy to również samców na terenach o
niewielkim zagęszczeniu osobników. |
Kształt i
rozmiar areału osobniczego szopa pracza jest różny w
zależności od wieku, płci i rodzaju terenu. Dorosłe osobniki
mają dwukrotnie większe terytorium niż osobniki młodociane.
Rozmiar terytoriów na nieprzyjaznych preriach Dakoty
Północnej waha się od 7 do 50 km² w przypadku samców i od 2
do 16 km² dla samic, za to na terenach bagnistych nad
jeziorem Erie średnia wielkość terytorium samicy wynosi 0,49
km². Niezależnie od tego, czy terytoria różnych grup szopów
pokrywają się, nie są one zazwyczaj aktywnie bronione (z
wyjątkiem okresu godowego), o ile zasoby pożywienia są
wystarczające. Uważa się, że sygnały zapachowe pozostawiane
w wyraźnych miejscach służą do oznaczenia granic terytoriów
i identyfikacji poszczególnych osobników. Mocz i kał
pozostawione w jednym miejscu przez różne osobniki
prawdopodobnie służą zaznaczaniu żerowisk, ponieważ można
zaobserwować, że szopy spotykają się w takich miejscach, aby
wspólnie żerować, spać i bawić się. W sprawie wyznaczania ogólnych wzorców zachowań szopów Gehrt zwraca uwagę, że „zazwyczaj 10 do 15% szopów zachowuje się w sposób przeciwny do oczekiwań”. |